Met trots vermeld ik dat ik op school opviel met mijn boekbesprekingen. Mijn leraar Nederlands en mijn medeleerlingen verwachtten dan ook dat ik een vraag zou stellen. Dat deed ik. Ik had niets van haar gelezen. Wilde haar zien als nuffige oude dame (ze moet toen zo'n 54 jaar zijn geweest, net als ik nu). Toch herinner ik mij haar als een vriendelijke, charmante verschijning. Ik wist niets beters te bedenken dan te informeren naar haar kennis over één van mijn eigen favorieten: "Mevrouw Haasse, wat vindt u van Jan Wolkers?" Het was bedoeld als provocatie, maar ik kreeg een vriendelijk antwoord, waarin Hella Haasse zich tot mijn verbazing zeer positief uitte over haar jongere collega.
Wolkers was een decennium jonger. Op z'n 44ste was hij nog altijd een angry young man. Hij had lang haar, droeg een spijkerjack en demonstreerde tegen de Amerikaanse interventie in Vietnam, of tegen het bezoek van Soeharto aan Nederland. Wolkers was mijn held. Pas rond m'n dertigste ben ik Hella Haasse gaan lezen en waarderen. Wat doet de tijd(geest?) een mens aan?
Zojuist geopend:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten