Zo´n 40 jaar geleden kwam ik in het bezit van een koffergrammofoon. Een van mijn eerste platen was ´How high the moon´ van Les Paul; in die tijd - Beatles, Stones etc. - uiteraard hopeloos vergeten en uitgerangeerd. Als melancholicus vond, en vind, ik vooral de b-kant interessant: ´Walkin´ and whistlin´ blues´. Ik moest de pondszware weergever (voorzien van mica-plaatje en stalen naald) over de op bijgevoegde foto zichtbare inham tillen om de loop-en-fluitblues ten gehore te brengen. Het geluid was beter, directer, dan dat van de YouTube-opname, waarvan hierbij de link. En nee inderdaad, het fantastische guitaarwerk blijft hier achterwege. Maar, slenterend langs Seine- Spree- of Arnokade, wil ik dit heerlijke deuntje nog wel ´ns fluiten. Om daarna enigszins gerustgesteld te gaan slapen. Dankjewel Les!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten