Zo ongeveer tegelijk met Bergman, blijkt ook Antonioni het tijdelijke met het eeuwige te hebben verwisseld. Mijn eerste gedachte is: Blow Up! Ik noemde deze film, icoon van de jaren zestig, eerder in mijn stukje van 9 maart over de college's van Cobi Bordewijk. Zabriskie Point uit 1970 is ook een hoogtepunt. Ik meen me te herinneren dat we in die tijd soms een jaar moesten wachten voor een buitenlandse film in Nederland werd uitgebracht. Zo wachtten we bijvoorbeeld met ongeduld op Easy Rider en ook op Zabriskie Point. Vooral de slotscène waarin een luxueuze villa in slow motion explodeert is me bijgebleven. De muziek is van Pink Floyd.
Slotscène Zabriskie Point
Geen opmerkingen:
Een reactie posten