Un Chien Andalou

Gisteren in Boijmans keek ik naar een korte docu over het surrealisme. Natuurlijk bleef Buñuel's Un Chien Andalou niet onvermeld. En natuurlijk werd de beroemde scène met het doorgesneden meisjesoog getoond. Een van de op expo's altijd aanwezig zijnde moeders-van-iets-in-de-veertig-met- kind-van-drie, pakte haar dreumes op en verdween fluks uit de projectieruimte. Maar, zoals gebruikelijk in docu's krijg je het moment dat het scheermes het oog doorklieft niet te zien. Alleen de film zelf toont het doorsnijden van het oog. Het moet voor de kijkers van bijna tachtig jaar geleden, afschuwelijk zijn geweest.

Intussen is het lijden van de mens niet verminderd. Wel zijn we eraan gewend te kijken naar 'de pijn van anderen'. Omdat we weten dat het maar fake is, kunnen we onberoerd blijven bij de meest verschrikkelijke horrorfilms. Om Buñuel's doorgesneden geitenoog (geit was reeds overleden) moeten we nu glimlachen. In de afgelopen eeuw hebben film, televisie en internet het kijken naar het lijden in versnelde zin draagzamer gemaakt. Maar ook tegen beelden van non-fictieve horror als oorlogen en natuurrampen zijn we meer resistent.

Un Chien Andalou