“Ik ben geen Marokkaan, maar Turk” moet Enim tot tweemaal toe uitleggen. En “nee, het is niet vanwege mijn religie dat ik een borrel afsla; ik heb een nierziekte”. Die ziekte zit in de familie; Enim heeft snel geld nodig voor een donornier voor zijn moeder. Niet alleen zijn tegenspelers slaan voortdurend de plank mis, ook de protagonist zelf schat de situatie telkens verkeerd in. Bovendien wordt je ook als kijker voortdurend op het verkeerde been gezet. Het verhaal is een aaneenschakeling van hilarische onwaarschijnlijkheden. De film heeft een enorme vaart. Voor je begrijpt dat het om een flashback danwel een flash-forward gaat, zit je alweer in een volgende scene waarbij je je hetzelfde afvraagt. Geen seconde verveling. Pas tijdens de laatste minuut worden alle puzzelstukjes ineen gevoegd. De beste film die ik in Den Haag zag.
Nicolas Daenens op myspace.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten