Self-portrait as the beautiful young girl Morenita

Benthuizer dreams

Rotterdam op zaterdag

J. Christus versus Prof. Sickbock.

Friday Nite JAZZZzzz

Art Blakey in Japan. Een uitvoering van de Blues March, waar je echt bij had willen zijn. Soli van George Adams (tenorsax), Frank Lacey (trombone) en Benny Green (piano). Vooral George Adams is 'awesome'.

Blues March

Maritiem

Bezocht het Maritiem Museum in Rotterdam, om de schilderijen uit de VOC-tijd te bekijken. Bleef echter steken bij de expo van kunstvoorwerpen, uitgeleend door - voornamelijk - havenbedrijven. Nu ja, die VOC-toestand komt later nog aan de orde.

De foto hierbij: een brons, voorstellende een Nederlandsche vrouw welke de hand schudt van een inlander. Let vooral op de maatverhoudingen. Vrouwen waren natuurlijk al kleiner en minder dan mannen. De inlander is gereduceerd tot kabouter.

Moskee

De bouw van de nieuwe moskee in Rotterdam Zuid vordert gestaag. Links op de achtergrond een religieus gebeuren van een andere orde, maar met analoge uiterlijke kenmerken: het Stadion Feijenoord.

Serra

Was Anselm Kiefer vorig jaar het hoogtepunt in het Grand Palais, nu valt deze eer te beurt aan Richard Serra. Bezoekt hem allen!

Grand Palais

Saturday Nite Music

Gardel

Mei '68

Ben onder de indruk van het materiaal op Geschiedenis TV. Er is filmmateriaal van 'tijdens', 'vlak na' en 'later' te bekijken. Zie na ruim 35 jaar 'de Maagdenhuisfilm' weer terug. Maar ook allerlei andere docu's van toen en daarna. Wat opborrelt is de nuance: zowel de gevestigde macht, als de intellectuelen, wisten dat de maatschappij onontkoombaar zou - moeten - veranderen. Die verandering is ook echt gebeurd en is met recht een revolutie te noemen. Hoe relatief ook; iedereen is er beter op geworden sindsdien. Er was een korte vrijage met 'de arbeiders'. Maar de meest geëngageerden van die arbeiders zagen het toen al in: de studenten werden de machthebbers van later. Ook dat is waar.

In die tijd, als vijftienjarige, was ik vooral vatbaar voor de romantiek van de revolte. Vond het heerlijk om achterna te worden gezeten door motoragenten (liefst met zijspan). Allemaal 'fascisten'. Ik was tegen de 'consumptie-maatschappij' en ik geloofde dat we mensen in de derde wereld konden bijstaan.

Kijk naar: VPRO Geschiedenis

Geanimeerde haiku

Ver uit het zuiden.

Daar komt de eerste zwaluw

eventjes tot rust

Daan Faudet studeert aan de Rotterdamse Willem de Kooning. Hij fabriceerde dit poëtische filmpje. Bijbehorende haiku is ook van zijn hand.

Haiku

Self-portrait as Mao Zedong

Bieslog

Na de eerste flessen wijn brak tijdens het hoofdgerecht al hier en daar gezang uit. Nummers van de Kinks en van Crosby, Stills, Nash &Young. Muziek van Everts generatie. En ze kenden de teksten feilloos uit hun hoofd. Beter dan Evert, die zich verbaasd realiseerde dat zijn jonge tafelgenoten veel meer van de jarenzestigmuziek wisten dan hijzelf.

Wim de Bie stopt met zijn Bieslog, dat is erg. Hij gaat zich beraden, dat is hoopvol. De link naar zijn log heb ik niet verwijderd. Dat blijft een mer à boire.

Bieslog

Kinks: A well respected man

Friday Nite JAZZZzzz

High culture - low culture; 't is niks nieuws. In de jaren zestig verhief Andy Warholl Cola tot Kunst; Coltrane maakte van het stroperig, kitscherige My Favourite Things een compositie, waar J.S. Bach jaloers op zou zijn geweest.

John Coltrane, My Favourite Things

Sint Ben

Dit stukje vandaag in de NRC doet me denken aan de jezuiet Pater Caspar in Umberto Eco's Het Eiland van de vorige dag. Een slimmerik, die alles wetenschappelijk kan ophelderen, zelfs vanuit God's Woord.

Gelukkig komen de huidige Grote Denkers van het Vaticaan er nu ook achter. Funes heet de grappenmaker in kwestie; nomen est omen. Ik pleit ervoor dat Flash Gordon, Monus de man van de maan, Mister Spock én Obi-Wan Kenobiz nu snel worden zalig verklaard. Mits deze buitenaardse broeders, die immers door de tijd kunnen reizen, inmiddels op gruwelijke wijze zijn overleden en niet in één of andere vorm zijn gereïncarneerd. Dit laatste is nu eenmaal een belangrijke voorwaarde om het tot Sint te brengen. En ja, ik zou het bijna vergeten: ze moeten natuurlijk ook Roomsch Katholiek zijn (geweest).

14 Mei

Op 14 mei 1940 werd van Rotterdam het hart uitgebrand. Dat werd gisteren weer herdacht. 's Avonds vergezelde ik mijn vriend W, die een filmreportage maakt over de zogenoemde brandgrens. Net als vorig jaar werd de grens gevisualiseerd door meer dan honderd lichtkanonnen over een afstand van 12 kilometer. Wij fietsten van lichtbundel naar lichtbundel en ontmoetten mensen met verhalen. Sommigen hadden het bombardement als kind meegemaakt. Een mevrouw die te jong was om erbij geweest te kunnen zijn, kon toch enige ervaring delen met bejaarde Rotterdammers . Als Kosovaarse had zij het ook beleefd; in een andere tijd, in een andere plaats.

De brandgrens op de site van het Gemeentearchief

Dansuh

Sorry, ik heb niet zoveel met dans. Maar ja, vanmiddag liep ik langs de Rotterdamse Bijenkorf. In een van de etalages was een uitvoering van 'Meekers Uitgesproken Dans'. Ik bleef even kijken en vond het amusant.

Friday Nite JAZZZzzz

Twintig jaar geleden (op 13 mei 1988) tuimelde Chet Baker uit een raam van een Amsterdams hotel en blies zijn laatste adem uit. Minder bekend is, dat hij enkele dagen daarvoor zijn laatste tonen blies in Rotterdamse jazz-gelegenheden: op 7 mei in Thelonious (bestaat niet meer) en op 8 mei in Dizzy (bestaat gelukkig nog wel).

Tijdens zijn verblijf in Nederland besteedde het VPRO-programma Atlantis aandacht aan hem. Chet was/is de verpersoonlijking van de Melancholie. Deze laatste beelden, laatste geluiden zijn overigens eerder verdrietig dan melancholiek.

Chet in Amsterdam

My Funny Valentine - Tokyo 1987

Self-portrait as Venus

Gerrit van Honthorst

In de laadbak van de vrachtwagen hier beneden herken ik een schilderij van Gerrit van Honthorst (1590-1656). De Utrechtenaar Van Honthorst reisde als jongeman naar Italië. Raakte daar vooral in de ban van Caravaggio. Dit genrewerk (ca. 1619) heeft hij nog voor zijn terugkeer naar Utrecht vervaardigd.

Kunst in oorlogstijd

Tegen het einde van WO II heeft het Duitse leger in Florence alle bruggen over de Arno opgeblazen. Alle bruggen, behalve één: de Ponte Vecchio. In latere jaren moest er behoorlijk worden gerestaureerd langs de oevers, vooral langs 'Oltre Arno'. Wat de Uffizi-collectie betreft: die werd zoveel - en zo snel - mogelijk in veiligheid gesteld, met medewerking van Duitsche soldaten! Ik had daarover - tot vandaag - nooit beeldmateriaal gezien.

Bijschrift: 'Deutsche Fallschirmjäger helfen den Zivilbehörden der offenen Stadt Florenz, die zahlreichen Kunstschätze der Stadt in sicheren Gewahrsam zu bringen.' Beeld Datum: 03-08-1944 - Auteur/Fotograaf:  PK Kriegsberichter Reisgen

Beeldbank WO II

Self-portrait as scrap-iron

Cranach in Londen

In The Royal Academy in London is een tentoonstelling over Cranach. Cranach 'De Oudere'. De Cranach dus. Las in de Guardian een recensie van Germaine Greer. Greer is zo'n bekende persoonlijkheid die - zelfs voor een behoorlijke krant - van alles mag roepen. Ook als dat buiten haar vakgebied (wat ís haar vak eigenlijk?) valt. Ze heeft geen enkel benul van de perceptie van kunst in de vroege 16de eeuw. Althans, dat laat ze niet blijken. Toch heeft ze er een mening over: "Cranach supplies all kinds of figures with kilos of bling. Saints, virgins, ladies in waiting, all are allowed to sport a quantity of gold collars and chains that Snoop Dogg would find over the top. Even when they are wearing nothing else, Cranach's women wear gold." Kortom, de geschiedenis benaderen vanuit je eigen tijd. De goedkoopste, makkelijkste en onwetenschappelijkste manier.

Over het affiche met afbeelding van Cranach's Venus - mega groot aangebracht op Piccadily, schijnt wat deining te zijn ontstaan. De Londense Tube wilde het affiche niet in de ondergrondse, omdat elke reiziger er ongevraagd mee zou worden geconfronteerd. Tja, dát is nou weer de perceptie van de vroeg 21ste-eeuwse mensch. De Tube zou akkoord zijn gegaan met de bovenste helft van de Venus. Blote borsten kan nog wel. Maar, wat ziet de hedendaagsche jonge mensch op die onderste helft?  Dat Venus, net als alle naakten van Cranach + tijdgenoten, niets tussen haar dijen heeft.

Germaine Greer over Cranach

Self-portrait as Dante Alighieri

Friday Nite JAZZZzzz

Eerder deze week is op onverklaarbare wijze de link naar een vermakelijk filmpje weggevallen: Take the A Train