Al weer een poosje geleden (vorige eeuw) stopte de Chinese kunstenaar Huang Yongping twee kunsthistorische standaardwerken (een Chinees en een Westers) in zijn wasautomaat. Het resultaat werd een hoopje pulp met als titel: ‘A History of Chinese Painting’ and ‘A Concise History of Modern Painting’ Washed in a Washing Machine for Two Minutes. De Chinezen zijn de afgelopen decennia voornamelijk bezig geweest met een inhaalsslag 20ste-eeuwse Westerse kunst. Van Sonia Delaunay tot en met Joseph Beuys. Zoiets. Huang zette de knop van de tijdmachine even op nul. Een dubbelzinnige actie. Door de standaaardwerken te verpulpen laat Huang de (kunst)geschiedenis opnieuw beginnen. Maar de daad refereert ook aan wat zijn Westerse collega's onder Dada, Zero (het Woord zegt het reeds) en Fluxus, eerder bedachten.
De geschiedenis van de Chinese schilderkunst is van Wang Bomin. De beknopte geschiedenis van de moderne schilderkunst is natuurlijk van Herbert Read. Wang bezit ik niet, maar Read staat gelukkig ongeschonden in de kast. Waarom nu al dit gezeur? Nou ja. Toen ik vandaag het hoeslaken van mijn dekbed uit de wasmachine trok, bleek ik onvermoed een stukje nul-kunst te hebben gefabriceerd: 'Könemanns Louvre' Washed in a Washing Machine for Ninety Minutes. Hoewel arrogant genoeg om de in 's werelds grootste en belangrijkste museum aanwezige kunst zelf te kunnen beoordelen en verklaren, mis ik mijn handige en informatieve gids. Gelukkig heb ik nog ergens een boekenbon. Toch maar even langs Donner dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten