'Onze' grootste kunstenaars - Vincent, Kees, Piet, Willem, Karel - vertrokken tijdig naar andere oorden om daar tot wasdom te komen. (Was de heer Van Rijn destijds naar Italië afgereisd, dan zou Caravaggio nu in zijn schaduw hebben verkeerd). Zo'n kwart eeuw geleden beweerde Joseph Beuys dat het befaamde 'Hollandse licht' niet langer bestond. Een gezelschap van wetenschappers, kunstenaars en filmers is nu al een poosje bezig uit te zoeken hoe dat zit. Binnen deze club participeert de kunstenaar Jan Andriesse. Hij bivakkeert op een woonboot in Amsterdam en kan derhalve al bespiegelend het Amstelwater observeren.
Andriesse is beslist een vakman. Hij beheerst zijn materiaal en dwingt respect af met zijn studieuze aanpak. Toch is hij niet 'mijn kunstenaar'. Zijn thema's zijn: licht water en ruimte, en dan natuurlijk het Hollandsche licht, het Hollandsche water en de Hollandsche ruimte. Niet dat ik Andriesse van xenofobie wil beschuldigen. Het ligt aan mij. Ik doe mijn best, maar ik leer het maar niet af. Heus, ik vind Nederland 'best wel' interessant. Maar toch ook, in vergelijking met andere locaties in de wereld: klein en kil; lelijk en lullig'.
Andriesse is een van die kunstenaars die zich bezighoudt met 'natuurlijke formules' als de Fibonacci-reeks. Hij baseert zijn werk bijvoorbeeld op de constructie van het slakkenhuis. Ik krijg er geen kippenvel van. Ach, het zal wel gewoon mijn gevoel voor esthetiek zijn. Een Fibonacci-goochelaar als Mario Merz vind ik veel lolliger. Die dronk er tenminste een stevige fles bij. En dat kun je zien.
Mario Merz: Un segno nel Foro di Cesare
Geen opmerkingen:
Een reactie posten