Op school had ik een hartgrondige hekel aan zingen. Als de juf in mijn richting keek, liet ik snel mijn kaken wat hapbewegingen verrichten. Soms werd een kind aangewezen om solo een couplet ten gehore te brengen. Ik herinner mij niet dat dat mij ooit is overkomen, maar ik denk achteraf dat alleen degenen met enig talent deze eer te beurt viel. De afkeer van het moeten meezingen en de angst alléen te moeten zingen voor een gezelschap, is mij lang bijgebleven.
Gelukkig waren we thuis niet van een of andere kerk, zodat het moeten meezingen van psalmen tijdens kerkdiensten mij bespaard is gebleven. Tijdens mijn adolescentie had ik weer wel moeite met het meezingen van de Internationale, of het mee-scanderen in protestmarsen. De leus 'Dit Is Het Begin - Wij Gaan Door Met De Strijd!' moest je benadrukken door erbij in je handen te klappen. Vreselijk. Bij concerten werd hoe langer hoe meer van je verwacht, dat je met je armen in lucht meezwaaide, het liefst met een brandende aansteker.
Intussen ben ik die schaamte wel zo'n beetje voorbij. Maar toch... kom ik per ongeluk terecht op een bruiloft, een buurtfeestje, of in een treincoupé vol voetbalsupporters; dan kan dat gevoel terugkomen. Is er geen vluchtweg? Ontbreken de middelen om ter plekke snel en pijnloos, liefst onopvallend, te sterven?, dan blijft niets anders over dan: meedoen.
"Quand on est dans la merde, jusqu'au cou, il ne reste plus qu'à chanter" (Samuel Becket).
Zie Wim de Bie's Meneer Foppe zingt op straat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten