vrijdag 30 januari 2009

Rotterdams ontbijtje

Img_0197Omdat ik mijn brievenbus met mijn benedenbuur deel, kan ik er geen 'nee/nee'-sticker opplakken. Zo kan het gebeuren dat je bij mij Wilders en Verdonk op je ontbijtbordje aantreft. De onderzoekskwaliteiten van het Rotterdamse stadsblad De Havenloods heb ik nooit hoog aangeslagen. Ik kom nog terug op de Kopie_van_img_0197rammelende quasi presentatie van eerdergenoemde sympathieke Volkshelden. Verder wil ik binnenkort aandacht besteden aan hedendaagse maatschappij-politieke iconologie. (Let op Aboutalebs voetbalshawl).



Wordt dus vervolgd.



dinsdag 27 januari 2009

Il Divo

Img_0251_2 Zag vanmiddag Paolo Sorrentino's biopic over Andreotti, meer dan een halve eeuw de spin in het web van de Italiaanse politiek en verdacht van criminele praktijken. Een 'filmische film'. De voortdurende stortvloed van namen en feiten nam ik algauw voor lief. Als ik me daarin wil verdiepen bekijk ik wel een 'echte' docu, of sla ik wat na in bibliotheken. De kracht van de film ligt in het camerawerk van de veelal theatrale scènes en de pompende muzikale ondersteuning. Andreotti (Toni Servillo) en zijn paladijnen worden karikaturaal, maar niet echt lachwekkend, neergezet. Sorrentino verbeeldt Andreotti als een door de kou bevangen insect: verkrampt en robotachtig bevindt hij zich voortdurend in het brandpunt van het politieke pandemonium. De sfeer welke wordt opgeroepen als de staatsman als een stramme kever door zijn duistere werkvertrek trippelt, is ronduit griezelig.



Il Divo



maandag 26 januari 2009

Boze filmer

Garmel_2Vanmorgen lukte het me om op het IFFR, reeds tijdens de eerste film die ik ging zien, ruzie te krijgen met de regisseur ervan. De man bleek achter me te zitten. Hij tikte me op de schouder toen ik een paar foto's van het filmdoek maakte. "Meeking fielm of ee fielm iez ieliegel", siste hij me toe. Ik informeerde beleefd of hij misschien de maker was. Dit bleek het geval. "Wees niet boos alstublieft, ik schrijf iets over u en uw films", probeerde ik, van de weeromstuit in vergelijkbaar gebroken engels. Hij beantwoordde mijn verklaring met een vernietigende blik en blies iets over 'respect'. Hij kon natuurlijk niet weten dat de perceptie van dit begrip in Bakellendes Lage Land door het Gemene Volk enigszins is aangepast. Maar goed, ik besloot dan maar niks over de man en zijn films te schrijven, deelde hem dit mee en verliet bedroefd de zaal.



zondag 25 januari 2009

Emma's twilightzone

Notitle1Beeldend kunstenaar Emma van Drongelen (1978) heeft een merkwaardige geschiedenis als student: 1 jaar kunstgeschiedenis, 3 jaar geneeskunde en uiteindelijk 5 jaar kunstacademie (Rietveld). Heeft die geneeskundige periode haar werk beïnvloed? Zij vertelt me dat haar tekeningen een appèl doen op het zintuiglijk gevoel. De complementaire suggesties, bijvoorbeeld donzige en stekelige structuren, veroorzaken verwarring: is dit nou aaibaar of prikt het? Of allebei tegelijk? En, hoe voelt dat dan? Ik heb haar werk helaas nog niet 'in het echt' gezien. Dat moet er maar gauw 'ns van komen.



Op haar website schrijft Emma: Mijn tekeningen gaan over dualiteit. Tijdens het tekenen ben ik altijd op zoek naar een midden. Met het midden bedoel ik het tussengebied tussen tegenstellingen; goed-kwaad, lichtheid-zwaarte, chaos-orde, binnen- en buitenkant. Ik houd me bezig met het subtiele grensgebied waar het één overgaat in het ander, waar beiden tegelijkertijd bestaan. Ik vind dit gebied interessant omdat het vaak een onbenoembaar niemandsland is en het evenwicht er wankel is. Als mens stellen wij graag een duidelijke grens vast tussen tegenstellingen. In het geval dat deze grens vervaagd is en het onderscheid tussen de twee niet duidelijk is, raken wij van ons stuk omdat we het niet kunnen vatten en benoemen. In de natuur echter is deze twilightzone een veel voorkomend fenomeen, er is vaak sprake van een gelijktijdig bestaan van goed en kwaad, chaos en orde.



Foto boven: Emma van Drongelen 2008, No title, potlood op papier, 110 x 75 cm





vrijdag 23 januari 2009

De Dood in Gaza

Gallerychildvictimsin005Ten minste 280 kinderen zijn omgebracht tijdens de Gaza-oorlog. The Guardian toont 10 foto's. Dit keer niet van uiteengereten kinderlijkjes, of wanhopige ouders met het bloedige overschot van hun zoon of dochter in de armen. Buiten een enkele uitzondering, zijn het gewone familiekiekjes. Een foto is nooit eenduidig. De foto van Sayyd Abu Eisha (1997-2009) een jaar of zes geleden genomen, vertelt aan ons een ander verhaal, dan aan zijn familie (voorzover nog in leven). Soms is er een vrolijk achtergrondje; bij Sayyd is dat een Hollands tulpenveld.



Op de foto hierboven: Mohammad Shaqoura (2000-2009)



maandag 19 januari 2009

Coolsingelkunst

Nog meer Coolsingelkunst. Deze entreeversiering werd 60 jaar geleden vervaardigd in opdracht van de Rotterdamsche Bank. De kunstenaar is Gerard Héman (1914-1992).



Img_0012



Beeldrijm

Kunst behoeft niet per se een maker. Soms ontstaat het vanzelf. Op de Coolsingel trof ik vanmiddag dit prachtige stuk concrete poëzie aan.



Spuugzat



zaterdag 17 januari 2009

Eindelijk: gestigmatiseerd!

Misschien schiet ik wat door in mijn aandacht voor religieuze kunst, de laatste tijd. En die boeken van Siebelink maken het er ook al niet beter op. Vannacht droomde ik onrustig. En vanmorgen, ... jawel hoor!



Kopie_van_img_0003



Hel & Verdoemenis

In 2006 bezocht ik in Lotharingen diverse kerken. Geïnteresseerden in christelijke kunst, kunnen er hun hart ophalen. De kerk van Sillegny (in de buurt van de Moezel) bezit bijvoorbeeld prachtige fresco's. Hierbij enkele bloedstollende voorstellingen. Meer van dit moois op Flickr.



3203598347_107245449b_o 3203598955_99f87b17ae_o 3204446790_1f61e15dee_b



dinsdag 13 januari 2009

Pradokunst op de vierkante centimeter

Ik behoor tot die freaks, die in een museum letterlijk hun neus tegen het schilderij willen drukken. Het gaat me soms om details in de achtergrond van een voorstelling. Maar vaker probeer ik te achterhalen 'hoe het is gemaakt'. Het lukt me niet altijd mijn nieuwsgierigheid zonder problemen te bevredigen: nerveuze suppoosten manen mij tot afstand; soms treedt een alarm in werking. Maar ja, een gewone foto geeft meestal geen enkele aanwijzing over gebruikte technieken. En hoeveel er ook door het internet is ontsloten, hoe geweldig je soms ook kunt inzoomen op details, ook daar gaat het om 'gewone' plaatjes van schilderijen. Sinds vandaag is daar een beetje verandering in gekomen. Dankzij een bijzonder samenwerkingsverband tussen het Prado Museum en Google Earth zijn nu 14 van de belangrijkste schilderijen uit het Prado on line te bekijken.Fra_angelico_01 Fra_angelico_02 Fra_angelico_03Het bijzondere is, dat je extreem ver kunt inzoomen. Voor een close up-beschouwing van de iconografie op een predella hoef je niet meer per se naar Madrid af te reizen. Op Fra Angelico's Annunciatie volg je de craquelures tot in hun fijnste vertakkingen; je ziet rode boluslagen achter bladgouden nimbi schemeren. Je ziet duidelijk het gesso relief, waarover het bladgoud is aangebracht. Kortom, van alles wat je zelfs met het blote oog op het echte schilderij níet zou waarnemen. Het gaat dan natuurlijk vooral om technische informatie. Het echte kunstwerk kun je alleen in het museum ervaren. Maar wat een feest voor freaks is dit. Op deze 14 kunstwerken ben ik nog lang niet uitgekeken. Toch verlang ik nu al naar meer.



Zie ook het artikel in de Guardian.



dinsdag 6 januari 2009

De schaatsman en de Dood

Op de Nederlandse TV opent het NOS-journaal vanavond met een bijna 10 minuten durende reportage over het prachtige schaatsweer. In de Gazastrook worden mensen gedood. Voor het echte nieuws:



CNN en Al Jazeera



Versailles

Vorig jaar oktober zag ik Versailles van Pierre Schöller. De laatste film van Guillaume Dépardieu (1971-2008). Tot m'n genoegen draait de film nu in de filmhuizen.



DepardieuDe film Versailles is vol paradoxen. In het verzorgingshuis wordt een bejaarde vrouw liefdevol door Nina gewassen. In een andere scène zien we hoe de zwerver Damien Nina's zoontje baadt. Om te kunnen werken, en om te voorkomen dat haar zoon Enzo door de kinderbescherming wordt afgenomen, heeft Nina haar kind achtergelaten bij Damien. Nina wil Enzo eigenlijk niet loslaten, Damien wil hem eigenlijk niet grootbrengen. Beiden houden van het kind. Noodgedwongen neemt Damien de vaderrol op zich. Ondanks zijn eigen weerstand tegen de burgerlijke maatschappij zorgt hij ervoor dat Enzo een dak boven het hoofd krijgt en naar school gaat. Hiervoor moet hij zich allerlei moeite getroosten in de vorm van rotbaantjes en bureaucratische vernederingen. Het gaat in deze film over het recht op zelfbestemming, over keuzes en vooral ook over menselijke waardigheid. De vergelijking met De Sica's Fietsendieven doet zich gelden. Net als in deze klassieker vormt vertrouwen de synthese tussen de vertwijfelde kruistocht van de vader en de aandoenlijke volgzaamheid van de zoon. Tegen de achtergrond van dit realistische drama speelt de Franse daklozenproblematiek. Ook in het welvarende Frankrijk leven mensen in tenten of zelfgemaakte bouwsels. Dit gebeurt ook in de bossen rond Versailles. Een groter contrast tussen de praal van de paleizen en tuinen en de armzalige bouwsels in het bos is nauwelijks denkbaar. Met sombere blauwtinten accentueert Pierre Schöller de miserabele atmosfeer. Enzo lijkt soms iets teveel op het 'huilende zigeunerjongetje'. De onlangs overleden Guillaume Dépardieu speelt een geloofwaardige Damien.



(Ik schreef dit stukje eerder voor 8Weekly)