Oceanië

Tot en met 24 mei in het Wereldmuseum Rotterdam.

Het uitklapbare lepeltje

IK HAAT-LA-MI-NAAT!

Mauerchen

In Berlijn kun je in allerlei winkels 'stukjes Muur' kopen. De brokjes variëren in omvang, maar zijn meestal niet groter dan een flinke pepernoot. Vaak zijn ze gevat in een perspex houdertje, voorzien van een passende memorabele tekst. Ze hebben één vlakke zijde, bespoten met fluorescerende graffititinten: de oorspronkelijke 'West-zijde' van het brokje. Zouden we alle heilig-kruis-splinters uit alle roomse reliekhouders aaneen lijmen, dan zou dat een woud opleveren met sequoia-achtige vegetatie. Metselen we al die stukjes Muur weer tot één geheel, dan ... Nou ja, aan de authenciteit mag worden getwijfeld. Zelf ben ik de trotse bezitter van een écht restje Muur. Ik trof het aan, na enig speurwerk, in de omgeving van de Bernauerstrasse.

Left Behind

Ik vond toch nog een still uit de film Left Behind. In het programmaboekje van het Shoot Me Filmfestival is een foto geplaatst bij de beschrijving van de film. Je ziet hierop echter niet de twee mannen uit de film. De foto toont hun gammele fietsjes, bezwijkend onder grote met steenkool gevulde zakken. Ook hier verrast de analogie met de steenkoolhakkers in kwestie (overigens net als op Courbet's schilderij, een oudere en een jongere).

Shoot Me

Het Haagse Filmfestival Shoot Me beleefde gisteren de laatste dag. Left Behind is een korte docu van de Duitsers Andreas Gräfenstein en Fabian Daub. De film gaat over illegale steenkoolwinning in Silezië. Ik zag niet alle films binnen dit genre. Maar het is waarschijnlijk terecht dat de film werd beloond met de 'Different Angle Award'. Mannen die, moeilijk ademend, met primitief gereedschap in steenkoolwanden bikken. Hun omstandigheden zijn nog slechter dan die van, bijvoorbeeld, de Limburgse mijnwerkers een halve eeuw geleden. Ze hebben geen beschermende kleding, geen goeie attributen. Waartoe mensen in staat zijn om te overleven... Het is niet mijn wereld. Toch gaat het over het Europa van vandaag. De rauwe beelden doen sterk denken aan Courbet's Steenhouwers uit 1850, een van de belangrijkste werken binnen de 19de-eeuwse realistische stroming. Ik geloof niet dat de makers zelf zich hiervan bewust waren. Maar, het zou me niet verbazen als de éminence grise van de jury, voorzitter Emile Fallaux, dit heeft aangestipt tijdens de jurering.

Tijdens het festival fungeerde ik als huisfotograaf. Helaas heb ik geen goeie still uit de film om die vergelijking met Courbet te staven. Niet dat ik ontevreden ben over mijn fotoverslag in het algemeen. Maar, uitgerekend bij de prijsuitreiking aan Gräfenstein en Daub, maakte ik een van mijn lulligste foto's; zo ongeveer het tegengestelde van de heroïsche beelden van die steenkoolhakkers. Mijn excuus dus aan de makers: sorry jongens, jullie zijn óók helden; vanwege jullie signalering. Gefeliciteerd met de prijs!

Shoot Me

Mijn foto's op Flickr

Rondje grafsteen - 3

Rondje grafsteen - 2

Rondje grafsteen

Mijn tweedagelijks rondje rennen om Père Lachaise. Vier kilometer en tweehonderd meter. Net zoiets als rond de Rotterdamse Kralingse Plas dus. De beroemde begraafplaats heeft dezelfde ruitvormige contour.

Urbane kunst

Nooit eerder zag ik straatkunst zo prachtig geïncorporeerd in de alledaagse grauwheid, als in het Parijse 20ème.

Rotterdamse ruimte

Rotterdam, lelijk? Ja, mooi hè?!

Rotterdams ontbijtje

Omdat ik mijn brievenbus met mijn benedenbuur deel, kan ik er geen 'nee/nee'-sticker opplakken. Zo kan het gebeuren dat je bij mij Wilders en Verdonk op je ontbijtbordje aantreft. De onderzoekskwaliteiten van het Rotterdamse stadsblad De Havenloods heb ik nooit hoog aangeslagen. Ik kom nog terug op de rammelende quasi presentatie van eerdergenoemde sympathieke Volkshelden. Verder wil ik binnenkort aandacht besteden aan hedendaagse maatschappij-politieke iconologie. (Let op Aboutalebs voetbalshawl).

Wordt dus vervolgd.

De Dood in Gaza

Ten minste 280 kinderen zijn omgebracht tijdens de Gaza-oorlog. The Guardian toont 10 foto's. Dit keer niet van uiteengereten kinderlijkjes, of wanhopige ouders met het bloedige overschot van hun zoon of dochter in de armen. Buiten een enkele uitzondering, zijn het gewone familiekiekjes. Een foto is nooit eenduidig. De foto van Sayyd Abu Eisha (1997-2009) een jaar of zes geleden genomen, vertelt aan ons een ander verhaal, dan aan zijn familie (voorzover nog in leven). Soms is er een vrolijk achtergrondje; bij Sayyd is dat een Hollands tulpenveld.

Op de foto hierboven: Mohammad Shaqoura (2000-2009)