Zaterdagmorgen stond ik voor 't eerst van m'n leven voor Het Lam Gods, het beroemde altaarstuk van de broertjes Van Eyck. Ik was niet de enige aanbidder: drommen toeristen schuifelden, gewapend met van die audiohoorntjes, rond het werkstuk. Het veelluik is volledig omgeven door glas, waardoor het felle lamplicht weerkaatst en de bezoekers zich hinderlijk lijken te mengen onder de bonte menigte op de panelen.
Jan van Eyck wordt wel gezien als de 'uitvinder' van de olieverf. Boven tempera heeft deze verf het voordeel dat ze langzaam droogt en door verdunning transparanter kan worden opgebracht. Mede door de glaceringstechniek, waarbij een doorzichtige laag wordt aangebracht over de reeds in grijstonen opgezette onderschildering, onstaan illusies van diepte en plasticiteit. De ouderwetsche historici (bijvoorbeeld Huizinga, Gombrich) zagen Van Eyck als hoogtepunt van de 'middeleeuwse' kunst. De noordelijke Renaissance was nog niet begonnen. Als je 'levendigheid' van personages als typerend kenmerk van de Renaissance beschouwt, dan zit er wel iets in Gombrich's opmerking dat - ondanks de fijne detaillering etc. - de figuren van Van Eyck nooit wezens van vlees en bloed werden. Ook al is hun haar nog zo realistisch weergegeven, het blijven houten klazen; ze hebben nooit bewogen en zijn ook niet van plan dat ooit te proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten