Diep in de kragen gedoken trotseerden wij gure wind en laffe motregen. Langs een schier eindeloos, naargeestig kanaal bereikten we eindelijk het museum. Binnen was het gelukkig warm. We griezelden en gniffelden ons door zalen met leugendetectors, dwangbuizen en schedelmeetapparatuur. We bekeken tekeningen, schilderijen en assemblages van psychiatrische patiënten en van kunstenaars die de psyche als subject in hun werk hebben gekozen. Kunstenaar en patiënt zijn meestal goed te onderscheiden. We vroegen ons af hoe dat zit. Misschien komt het doordat de patiënt vaak geen ervaring heeft met techniek en materiaalkeuze. Hij lijkt geen plan te hebben gemaakt; noch voor de totstandkoming van het werkstuk, noch voor het uiteindelijke resultaat. Je ziet bijvoorbeeld houterig opgezette contouren, waarbinnen de vlakken zijn opgevuld met potloodkrassen.
Het Guislain Museum is ondergebracht in een 19de-eeuws gebouwencomplex. De in België vermaarde psycho-analist Guislain ontwierp zelf de gebouwen op basis van de toen vigerende ideeën over de behandeling van de geestelijk verwarde medemensch. De gebouwen werden in 1852 in gebruik genomen en fungeren nog altijd voor een deel als psychiatrische instelling. Het museum biedt drie 'luiken': 
de geschiedenis van de psychiatrie, een fotocollectie vanaf 1860 en een verzameling werken van zgn. outsider kunstenaars. Op dit moment worden onlangs aangekochte assemblages van Francis Marshall (Fr.) tentoongesteld. Niet om vrolijk van te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten