Het kost moeite mij mee te nemen naar een kunstbeurs. Kunstbeurzen zijn niet bestemd voor kunstliefhebbers, maar voor mensen met teveel geld. En ik ben allergisch voor patjepeeërs, die ongehinderd door enige kennis en met groot gebrek aan goede smaak, vermogens uitgeven aan platte kitsch! Zo, dat is eruit. Toch bezocht ik vandaag de pAn, kunst- en antiekbeurs in de Rai. Waarom? Omdat ik daartoe was uitgenodigd door twee charmante dames.
Is het nu echt allemaal zo erg? Ja en Nee. Een beurs toont nu eenmaal minder belangrijk werk, dan in musea en toonaangevende galeries is te zien. Op de pAn was veel kwaliteit. Maar dat is alleen interessant als je het kunt kopen. Ik was vooral geïnteresseerd in hedendaagse bijdragen. Kon daarom zo'n 95 procent van de werken overslaan. Dat schoot dus lekker op.
Het ergste wat ik aantrof was het werk van de uit Shanghai afkomstige Zheng Zhiming, of beter: de schaamteloze presentatie ervan door de chique kunsthandel Douwes Fine Art (anno 1805). Naast Rembrandt, Schelfhout en Jongkind, had deze standhouder een aanzienlijk deel van zijn flinke stand, ingeruimd voor Zheng. Zheng is een vakkundig aquarellist. Geen kunstenaar. Ik vind dat een kunsthandel kunst moet verkopen. Van de betreffende winkelier mag je verwachten dat hij weet wat hij in z'n zaak haalt en dat hij op basis van zijn expertise adviseert. Waarom wil men geld binnenhalen met non-artists als Zheng?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten