In The Royal Academy in London is een tentoonstelling over Cranach. Cranach 'De Oudere'. De Cranach dus. Las in de Guardian een recensie van Germaine Greer. Greer is zo'n bekende persoonlijkheid die - zelfs voor een behoorlijke krant - van alles mag roepen. Ook als dat buiten haar vakgebied (wat ís haar vak eigenlijk?) valt. Ze heeft geen enkel benul van de perceptie van kunst in de vroege 16de eeuw. Althans, dat laat ze niet blijken. Toch heeft ze er een mening over: "Cranach supplies all kinds of figures with kilos of bling. Saints, virgins, ladies in waiting, all are allowed to sport a quantity of gold collars and chains that Snoop Dogg would find over the top. Even when they are wearing nothing else, Cranach's women wear gold." Kortom, de geschiedenis benaderen vanuit je eigen tijd. De goedkoopste, makkelijkste en onwetenschappelijkste manier.
Over het affiche met afbeelding van Cranach's Venus - mega groot aangebracht op Piccadily, schijnt wat deining te zijn ontstaan. De Londense Tube wilde het affiche niet in de ondergrondse, omdat elke reiziger er ongevraagd mee zou worden geconfronteerd. Tja, dát is nou weer de perceptie van de vroeg 21ste-eeuwse mensch. De Tube zou akkoord zijn gegaan met de bovenste helft van de Venus. Blote borsten kan nog wel. Maar, wat ziet de hedendaagsche jonge mensch op die onderste helft? Dat Venus, net als alle naakten van Cranach + tijdgenoten, niets tussen haar dijen heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten