Nog een keer Brassens. Een van de zeldzame keren dat hij z'n tekst niet zelf schreef. Dit is zijn vertolking van een gedicht van Louis Aragon. Wel een van z'n mooiste chansons, waarbij zijn vaste begeleider Pierre Nicolas z'n contrabas tot cello promoveert.
Kitscherig, venijnig en valsch en tóch subliem klinkt het lied in Ozon's film Huit femmes. Prachtig 'ingezongen' door Françoise Hardy.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten