De gemiddelde expoganger is een - hoogopgeleide - weduwe van 63 jaar. Primair is zij op zoek naar verklarende teksten. Heeft zij een tekstbordje gevonden, dan wordt dit minutenlang bestudeerd. Daarna werpt zij een korte blik op het bijbehorende kunstvoorwerp en sprint meteen door naar het volgende bordje.
Op de documenta 12 tref je wel bordjes aan, maar die zijn weinig informatief. En je kunt je makkelijk vergissen. Ik heb ten minste tweemaal iemand kunstwerken zien fotograferen, waarna zij de echt-niet-bijbehorende tekstbordjes vereeuwigde. Ook zelf heb ik nog nooit zoveel bordjes gefotografeerd, omdat ik vreesde de kunstenaars later niet meer terug te kunnen vinden in de catalogus. Je ziet het veel mensen doen: fotootje kunstwerk + fotootje tekstbordje. Heel handig met die digitale 'cameraadjes' van tegenwoordig. (Hoe heb ik ooit zonder gekund?).
Buergel heeft zich niet aan de 'onze' canon gehouden. Hij presenteert allerlei kunstenaars waar wij kunstminnaars en/of kunstwetenschappers nog nooit van hebben gehoord. Verdomd vervelend hoor.
Lees het artikel van Hans den Hartog Jager in de NRC van afgelopen vrijdag. Ik ben het met hem eens: "De actieve toeschouwer, die zelf verbanden zoekt"'. Buergel is een kei. Hij dwingt de bezoeker zélf te denken. Zélf de draad te ontdekken, die soms létterlijk rood is (Sheela Gowda).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten