Vroeger op de MULO had je als onderdeel van de diverse talen 'De Tekstverklaring'. Een voortdurend terugkomende vraag luidde: 'Wat bedoelt de schrijver (/dichter) met ...'. Een vraag als 'Wat is jouw interpretatie van dit gedicht / dit verhaal?', kan ik mij niet herinneren. Om een zo hoog mogelijk cijfer te behalen, probeerde je maar zoveel mogelijk in de huid te kruipen van de auteur; een schier onmogelijke opgave voor een 16-jarige.
Vanavond was er in de Rotterdamse Schouwburg een programma rond Het Meest Modernistischte Gedicht der Modernistische Gedichten: The Waste Land van T.S. Eliot. De stem van Eliot zelf was te horen. Dichter/criticus James Fenton deed een duit in 't zakje en de Eliot epigonen Andrea Gibellini, William Cliff en Henk van der Waal droegen voor uit eigen werk.
Van dichter/vertaler Paul Claes verscheen vorig jaar de vertaling van The Waste Land met interpretatie en uitgebreid notenapparaat. Vanavond kwam Claes de toehoorders dus vertellen 'wat de dichter had bedoeld met ...' Hij bracht het als een 'Hercule Poirot', iets te triomfantelijk, iets te zelfingenomen. ("Willen de goedgelovige angelsaksen de ontknoping weten, dan zullen zij eerst Nederlands moeten leren lezen"). Kort gezegd: het gaat over een driehoeksverhouding tussen Eliot, diens echtgenote Vivien Haigh-Wood en hun vriend, de filosoof Bertrand Russell. Biografische gegevens, die door anderen al eerder werden verklaard, maar door Claes kennelijk verder zijn uitgespit.
Het indrukwekkendst was het gedicht zelf, voorbeeldig voorgedragen door de acteur David Eeles. Boven hem werd de, overigens puike, vertaling van Claes geprojecteerd.
Foto: Paul Claes aan het woord
The Waste Land te beluisteren op Gutenberg Project
Kiki Coumans in 8Weekly over de Paul Claes-vertaling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten