Vanmorgen bij mijn (Turkse) bakker stapt een slungelige mid-twintiger binnen. Zijn hoofd is voorzien van een oranje petje. Zijn blote hals onthult een minder tijdelijke versiering; in gotische tattoo-letters lees ik: 'Crooswijk'. "Wie gaat 'r winnen? Nederland of Turkije?" vraagt hij de bakker, die juist de laatste hand legt aan zijn voorgebakken pizza's. "Turkije", verwacht de bakker. "En wat denkt u?" informeert hij bij mij. "Kweenie, ben één van de vijf Nederlanders, die niks om voetbal geven". Zowel de prognose van de bakker, als míjn antwoord negerend kijkt hij dromerig door, over en langs mij heen en begint de recente heldendaden van het Nederlandsche elftal uiteen te zetten en toe te lichten. "We hebben praktisch gewonnen", analyseert hij. "We hebben zoveel wedstrijden gewonnen zus, maar we hebben ook zoveel punten zo". Even vermoed ik één van de sterspelers van Onsch Nederlandsch Nazionale Elftal voor me te hebben. "Godgloeiendegodfer me tram!", ontwaakt hij opeens; hij spurt de winkel uit en weet nog net de treeplank van lijn 8 te bereiken.
Zie ook: Ewoud Sanders
Geen opmerkingen:
Een reactie posten